Bestemming gevonden

Hoe heerlijk is het om op pad te gaan en nieuwe dingen te ontdekken? In de zomervakantie trekken wij er altijd op de bonnefooi op uit om dan van plek naar plek te reizen. Een voordeel van ondernemerschap is dat je geen vakantiedagen hebt en dus vrij bent om zelf te plannen of, hoe lang en wanneer je op vakantie gaat. Na 8 jaar Willem&Drees ben ik vrij van de operationele druk en heb ik voor mezelf ruimte gecreëerd om aan een nieuw avontuur te beginnen. Het verkennen, het praten, het plannen, het uitwerken van alle mogelijke routes is ontzettend leuk en inspirerend. Maar zoals met vakantie: op een gegeven moment wil je naar huis en in mijn geval aan de bak.

Vaak spreek ik managers en directeuren die werken in de food retail en die enigszins jaloers verzuchten dat ze ook wel eens de ruimte willen pakken om te doen wat ze zelf willen. Meestal vraag ik dan door en dan zie ik toch dat velen in hun gouden kooi blijven zitten en tot in lengte van dagen zullen blijven mijmeren over wat ze allemaal zouden kunnen gaan doen. Logisch, want let wel, het leven van een ondernemer betekent gedag zeggen tegen die mooie leasebak. Om over pensioen en arbeidsongeschiktheidsverzekering nog maar te zwijgen.

Ik ben bij Willem&Drees vertrokken en als directeur grootaandeelhouder krijg je geen uitkering. Dus iedere euro die familie Treep nodig heeft om van te leven, moet ouderwets verdiend worden. Dat maakt dat je op een gegeven moment keuzes moet gaan maken en in het diepe moet springen.

Effe dimmen, effe focussen schreef ik vorige maand. Op dat moment was er één optie: De Kleine Producent opzetten en ondertussen wat interim bijklussen. Dat is toch een beetje schipperen, zoals ik indertijd met Willem&Drees en Tony’s Chocolonely heb gedaan. En terwijl ik bezig was met het organiseren van de opstart van het nieuwe bedrijf, kwamen Lotte Wouters en Maartje Nelissen van The Food Line-Up naar me toe met de vraag of ik niet mee wilde doen met het uitbouwen van hun bedrijf.

The Food Line-Up zorgt ervoor dat ons eten op festivals en op evenementen niet meer zo saai en ongezond is. Voor ieder evenement verzint het bedrijf een unieke opstelling van food specialisten (een food line-up) die vanuit allemaal verschillende keukens de heerlijkste bites en gerechten weten te maken. Kijk maar op www.thefoodlineup.nl

Door het traject dat we sinds begin dit jaar samen hebben doorlopen zie ik de mogelijkheden die er voor The Food Line-Up zijn. Het idee van De Kleine Producent kan ik hier heel goed aan koppelen. En wat is er mooier om te werken met food specialisten: vers, beleving en theater in één. Nog steeds van vakmensen, wat minder lokaal, maar zeker zo gevarieerd en verrassend. Dit zijn de frontrunners van de convenience keuken die we zoeken. Met The Food Line-Up kunnen line-ups van food specialisten natuurlijk overal neer gaan zetten. Eerst op de zakelijke markt, maar straks ook op locatie of misschien wel in de supermarkt?

En zo is er opeens: de bestemming. Instappen in een bedrijf dat draait waarbij ik kan werken aan de volgende fase en waarbij ik mijn dromen mede kan realiseren, dat is toch het mooiste dat er is. Ik ben blij dat Lotte en Maartje dit aan me gevraagd hebben en heb ontzettend veel zin om heel Nederland te veroveren met prachtig en gevarieerd voedsel. Kortom, de bestemming is gevonden, een nieuwe reis is gestart.

Wel of niet op 0 beginnen?

Uit FoodPersonality, maart 2017

Het plan waar ik vorige maand over schreef – bij een bedrijf in het noorden des lands instappen – gaat helaas niet door. De oplettende lezer van dit blad heeft ook in het Dagblad van het Noorden en op Business Insider kunnen lezen dat ik het over de Kleinste Soepfabriek had. Kleinste Soepfabriek is opgericht door Michel Jansen, hij maakt de mooiste soepen, in een fabriek in Leek. Een paar jaar geleden is Michel samen gaan werken met een compagnon; in eerste instantie leidde dat tot groei, maar daarna kwam de klad in die samenwerking. Via een klant van Willem & Drees was ik er vorig jaar al op gewezen en dus vertrok ik naar Leek om te informeren of mijn hulp gebruikt kon worden. Wij maakten een overeenkomst, vonden investeerders, maar helaas is Michel daar op een later moment van teruggekomen. Jammer, maar het heeft mij wel getriggerd.

Wat zijn nou precies mijn drijfveren? Ik vind het geweldig om een klein, nieuw en verantwoord bedrijf te helpen om op te schalen naar een professioneel niveau. Toen ik bij Vrumona werkte, vroeg de marketingdirecteur niet voor niets of ik new business manager wilde worden. Bij Unilever had ik ontzettend veel plezier met Ben & Jerry’s, daarna kwam Tony’s Chocolonely en daarna begon ik Willem & Drees op te bouwen. Kleinste Soepfabriek is net zo’n soort bedrijf: een mooi product, op een goede manier gemaakt, alleen waren stappen nodig om succesvoller te worden. Nu die episode opeens voorbij is, moet ik mijn zinnen verzetten. Het zou mooi zijn om in een kleine bestaande duurzame onderneming te stappen, maar wel op een manier die bij mij en de onderneming past.

 

Een andere drijfveer is dat ik, na acht jaar als duo gewerkt te hebben, aan mijn eigen eindverantwoordelijkheid toe ben. Een business opbouwen doe je het liefst met een paar mensen, maar het is fijn als er uiteindelijk één iemand de baas is. Dat klinkt nogal basaal, toch geloof ik dat dit de meeste helderheid verschaft. Ik werk helemaal niet op basis van hiërarchie en vind bouwen op vertrouwen in de kwaliteiten van mensen essentieel. Maar als er rotklussen zijn, moet één iemand verantwoordelijk zijn. Als er twee eindverantwoordelijken zijn, dan kun je allebei ontsnappen en dat is niet goed voor het bedrijf. Bij Willem & Drees was dit ook nodig. Drees wilde graag de leiding en ik wilde niet door Drees geleid worden, dan moet je ruimte maken voor elkaar. Dus voor die volgende stap moet ik naar eigen  eindverantwoordelijkheid zoeken.

Het mooie van bij een kleiner bedrijf instappen, is dat er al business is. Je kunt jezelf een salaris betalen en intussen met aandelen een belang in het bedrijf verkrijgen. Je weet ook dat er betalende klanten zijn. Er ís al iets. Met Willem

& Drees begonnen we op ‘nul’ en de tijd tussen ‘nul’ en een bedrijf van de grond krijgen is meestal wel een jaar of twee. Moet ik nu na het wegvallen de Kleinste Soepfabriek dan toch weer op ‘nul’ beginnen? Iets in mij zegt van wel, omdat ik dan het bedrijf vanaf het begin kan inrichten zoals ik zelf vind dat het zou moeten. Maar goed, wie laat de schoorsteen van huize Treep dan roken? Want de eerste meters leveren niet veel op en de kans op falen is natuurlijk veel groter… Ik merk dat ik op en neer ga in mijn behoeften. Aan de ene kant wil ik het liefst direct aan een volgend project beginnen en aan de andere kant is het na acht jaar aan één bedrijf verbonden te zijn ook wel lekker om even vrij te zijn en me niet helemaal te binden. Waarschijnlijk moet het een combinatie worden: een paar dagen per week betaald advies en begeleiding geven en dan ondertussen mijn nieuwe bedrijf opbouwen. Een naam heb ik denk ik al gevonden: De Kleine Producent.

Willem Treep, op zoek naar een nieuwe bestemming

Uit FoodPersonality:

Willem Treep maakte vorige maand bekend afscheid te nemen van (de dagelijkse operatie van) Willem & Drees. Wij vroegen hem maandelijks
verslag te doen van zijn zoektocht naar een nieuwe bestemming, een nieuw avontuur. Iets met levensmiddelen, iets met duurzaamheid, dat was duidelijk. Wie en welke partijen komen er op zijn pad? Wat spreekt hem wel en niet aan en hoe lang gaat deze zoektocht door ‘duurzaam levensmiddelenland’ duren? Dat weten zowel wij als Willem niet.

“Vorige week zaterdag zag ik in het Financieele Dagblad – van 4 februari 2017 – een artikel over Willem & Drees en Beebox. Drees Peter staat op de foto op de plek waar we begonnen zijn: de Eemlandhoeve in Bunschoten. En wie zit er boven in het hooi? Niet Willem, maar Walter, de medeoprichter van Beebox. Nu een dikke maand na het vertrek bij Willem & Drees merk ik hoe snel je je kindje uit het zicht raakt. Ik weet werkelijk niet wat er operationeel gebeurt. Ik zie een vacature voorbijkomen, ik weet de omzet van de week niet, weet niet hoe de Horecava met Deli XL en Vers 24/7 gegaan is en hoeveel maaltijdboxen en bestellingen ‘we’ deze week online hebben gehad. En het grappige is, je bent het ook zo kwijt. De behoefte om dat allemaal te weten. Ik weet niet wat er operationeel gebeurt, maar strategisch moet ik er wel mee bezig zijn. Door de fusie met Beebox staat Willem & Drees wel symbool voor de consolidatieslag die er nu gemaakt moet worden in de duurzame voedselwereld. ABN Amro schrijft dat er in de afgelopen vijf jaar enorm veel kleine bedrijven en start-ups zijn ontstaan. Maar kunnen die allemaal de stap maken of het op lange termijn uithouden? Heb mijn hielen nog niet gelicht of er is al een nieuw bedrijf dat zich aanmeldt om met Willem & Drees en Beebox te consolideren, en er zullen er meer volgen. Worden ‘wij’ dan een soort Jumbo van de nieuwe voedselwereld? Of rijgen we het meer als Coop of Plus stapje voor stapje aan elkaar? Het is fijn om aan die beweging te werken zo net na alle operationele betrokkenheid. Overigens, het omvat maar een klein klusje; een dagje per week nu. Maar als het heftiger wordt, zullen we intensiever moeten gaan onderhandelen.

Ondertussen sta ik nu opeens vrij in de foodwereld. Ik krijg via LinkedIn veel verzoeken. Veel van die kleine bedrijven in de food die wel een stap willen zetten naar de retail. Of die juist een professionaliseringslag willen maken. Een van die bedrijven is The Food Line-Up, opgericht door Lotte Wouters en Maartje Nelissen. Twee enthousiaste dames, die ik al sinds de start in 2011 af en toe bijsta. Zij hebben een formule bedacht om het slechte eten op festivals en evenementen te bestrijden: met goed eten, gemaakt door professionals. Zij zijn vooral beroemd geworden door een ‘line-up’ van food trucks op festivals als Best Kept Secret. En nu worden ze concreet en willen ze dat ik me actief met hun onderneming ga bemoeien. Het is heerlijk om dan zo’n sociaal bedrijf binnen te lopen en te ontdekken dat veel uitdagingen weliswaar hetzelfde zijn, maar sommige dingen toch vooral ook makkelijker gaan. Een dagje per week lekker met deze organisatie en ondernemers aan de slag om de schaalvergroting in goede banen te leiden.

Dat doet me beseffen dat we met Willem & Drees wel een echte last op onze schouders hebben genomen. De keten van globaal naar lokaal kantelen, ons voedselsysteem menselijker maken, en in plaats van die focus op winstbejag op korte termijn kijken naar een eerlijker verdeling in de keten, waardoor vakmanschap weer aangemoedigd wordt… een wat eenvoudiger businessmodel, minder sociale verantwoordelijkheid en je kan wel een centje verdienen. En dan wordt er een voedseltop georganiseerd door drie ministeries in Den Haag. Heel de Nederlandse foodwereld laat in een show weer zien hoe goed ze wel niet bezig zijn. Ik merk dat ik er een beetje misselijk van word. Er is echt wat aan de hand met ons voedselsysteem, maar het wordt omzichtig aangepakt. Ik merk dat ik ongeduldig ben en daardoor of boos of afhaak. Maar goed dat ik afstand heb genomen.

Gelukkig is er naast de dagjes advies bij The Food Line-Up en Willem&Drees nog ruimte voor een nieuw initiatief. Er is ergens in het noorden van het land een enorm mooi bedrijf, ik wil de naam nu nog niet noemen. Een bedrijf naar mijn hart, waar voedsel gemaakt wordt zoals ik wil dat het gemaakt wordt, zoals we allemaal zouden (moeten) willen dat ons eten gemaakt wordt. Maar het gaat er nu even niet zo goed. Tijdelijk. Meer door een verschil van inzicht van de ondernemers en wat fouten in het management. Wel een prachtbedrijf, waar ik als in een soort Gallisch dorpje een speeltuin zou kunnen vinden om mijn idealen waar te maken. Het is nog uiterst onzeker of het gaat lukken, maar sinds 1 januari ben ik er in ieder geval drie dagen per week bezig en wie weet kan ik straks veel meer vertellen over het runnen van een sociaal klein ambachtelijk voedselbedrijf in de Nederlandse retail. Ik wil heel graag, maar of gaat het lukken om hier mijn nieuwe uitdaging van te maken? Volgende maand weet ik meer…”